Ο ΨΕΥΔΟ-ΓΑΛΗΝΟΣ αναφέρει στην εισαγωγή του ότι «οι Έλληνες αποδίδουν τις επινοήσεις των τεχνών, είτε στα παιδιά των Θεών, είτε σε κάποιους ανθρώπους στους οποίους πρώτα οι Θεοί γνωστοποίησαν όλες τις τέχνες. Έτσι λένε ότι την τέχνη της ιατρικής ο Ασκληπιός πρώτος την έμαθε από τον Απόλλωνα, τον πατέρα του και την μεταβίβασε στους ανθρώπους. Γι αυτό θεωρείται εκείνος που την ανακάλυψε. Πριν από την εποχή του Ασκληπιού, η ιατρική δεν υπήρχε ακόμη ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά οι παλιοί είχαν κάποια εμπειρία φαρμάκων και βοτάνων, σαν εκείνα που ήξερε μεταξύ των Ελλήνων, ο Κένταυρος Χείρωνας και οι ήρωες που εκπαιδεύτηκαν απ’ αυτόν, και σαν εκείνα που αποδίδονται στον Αρισταίο, τον Μελάμποδα και τον Πολύειδο».
Ο Μελάμπους ήταν ο πρώτος θνητός, εις τον οποίον οι Θεοί εχάρισαν την ικανότητα να θεραπεύει τις ασθένειες και να προβλέπει τα μέλλοντα. Ήταν υιός του Αμυθάονα και γενάρχης του μαντικού γένους των Μελαμποδιδών, μεταξύ των οποίων υπήρξαν οι περιφημότεροι μάντεις της αρχαιότητας.
Από το αποδιδόμενο εις τον Ησίοδο ποίημα την Μελαμποδία, είναι γνωστή η πληροφορία ότι η μητέρα του Ειδομένη ή κατά τον Διόδωρο Αγλαΐα ή κατά Θεόκριτο Ροδόπη και κατά Διευχίδα Δορίππη, τον απώθεσε μόλις γεννήθηκε μέσα σ’ ένα δάσος, κατά τρόπον που τα πόδια του να είναι εκτεθειμένα στον ήλιο ακάλυπτα και έτσι απέκτησαν σκούρο χρώμα, το οποίον και διατηρήθηκε σ’ όλη του τη ζωή.
Από τον μέλανα πόδα πήρε το όνομά του Μελάμπους. Αργότερα απέκτησε το δώρο της μαντικής τέχνης, χάρις στην ευγνωμοσύνη κάποιων φιδιών, τα οποία ανάθρεψε αφού έκαψε τους νεκρούς γονείς τους.
Ενώ κάποτε ο Μελάμποδας κοιμόταν, τα φίδια του έγλυψαν τα αυτιά και τα κατέστησαν ικανά να ακούν και να καταλαβαίνουν την φωνή των μικρών και μεγάλων ζώων και από αυτή να μαθαίνουν αυτά τα οποία επρόκειτο να συμβούν στους ανθρώπους.
Ο Μελάμπους είχε ένα αδελφό τον Βίαντα. Τα δύο αδέλφια και ο θείος τους Νηλέας, ταξίδεψαν από τη Θεσσαλία στην Πύλο της Μεσσηνίας και εγκαταστάθηκαν στην εξοχή της περιοχής.
Με την μαντική και θεραπευτική ικανότητα του Μελάμποδα συνδέονται δύο μύθοι. Κατά τον πρώτο μύθο, ο Βίας εζήτησε να πάρει γυναίκα του την ωραία κόρη του θείου του Νηλέα την Πηρώ, αλλά ο Νηλέας του απάντησε ότι θα έδινε την κόρη του σε αυτόν που θα του έφερνε το περίφημο κοπάδι βοδιών του Φυλάκου, του βασιλιά της Φυλάκης στη Θεσσαλία. Ο Βίας τότε ανέθεσε στον αδελφό του να του φέρει αυτός τα βόδια του Φυλάκου, επειδή είχε τις ανάλογες ικανότητες. Ο Μελάμποδας δέχθηκε την πρόταση παρότι ήξερε λόγω της μαντικής του ικανότητας, ότι αυτό θα είχε δυσάρεστη περιπέτεια για τον ίδιο.
Στην προσπάθειά του να αρπάξει το κοπάδι, συνελήφθη και κλείστηκε στη φυλακή σ’ ένα παλιό σπίτι που το φύλαγε ένας φύλακας με τη δύστροπη σύζυγό του. Μέσα στη φυλακή έμεινε περίπου ένα χρόνο. Ένα βράδυ στον ύπνο του άκουσε τα σκουλήκια που έτρωγαν τα ξύλα της οροφής να λένε ότι την άλλη μέρα η σκεπή θα γκρεμιζόταν. Την επομένη αυτό το ανέφερε στον φύλακα και εζήτησε να μεταφερθεί σε άλλο κτίριο επειγόντως, πράγμα που έγινε.
Πράγματι, η σκεπή γκρεμίστηκε, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί κα η κακή σύζυγος του φύλακα. Ο φύλακας ανέφερε το γεγονός αυτό στον Φύλακο, ο οποίος εκάλεσε τον Μελάμποδα και του εζήτησε να θεραπεύσει την στειρότητα του υιού του Ίφικλου, ο οποίος δεν μπορούσε να καταστήσει έγκυο την σύζυγό του. Ο Μελάμπους υποσχέθηκε ότι μπορεί να θεραπεύσει τον Ίφικλο και να τον καταστήσει πατέρα, αλλά προς τούτο ζήτησε σαν αμοιβή το περίφημο κοπάδι των βοδιών.
Ο Φύλακος δέχθηκε και τότε ο Μελάμποδας εθυσίασε ένα ταύρο στο Δία, τον κομμάτιασε και κάλεσε τα πουλιά να έρθουν να τον φάνε. Από τις ομιλίες των πουλιών άκουσε ότι ένας γύπας ο οποίος δεν ήταν εκεί ήξερε το μυστικό της στειρότητας και της θεραπείας του Ίφικλου. Κάλεσε τον γύπα και έμαθε πως η στειρότητα οφειλόταν σε σεξουαλική ανικανότητα, η οποία προήλθε από ξαφνικό φόβο στην θέα ενός ματωμένου μαχαιριού με το οποίον ο πατέρας του ευνούχισε κάποιους τράγους. Ο Ίφικλος θα γιατρευόταν με φάρμακο που θα παρασκευαζόταν από τη σκουριά που είχε σχηματισθεί γύρω από το μαχαίρι, το οποίον βρισκόταν καρφωμένο σε ένα δένδρο. Ο Μελάμπους βρήκε το μαχαίρι, έξυσε τη σκουριά, την ανακάτεψε με νερό και έδινε αυτό το παρασκεύασμα επί 10 ημέρες.
Το φάρμακο είχε επιτυχία και ο Ίφικλος θεραπεύτηκε από την ανικανότητα και την στειρότητά του. Ο Μελάμπους πήρε σαν αμοιβή το κοπάδι με τα βόδια, τα πήγε στον Νηλέα και ο Βίας παντρεύτηκε την όμορφη Πηρώ.
Κατά τον δεύτερο μύθο, ο Μελάμπους εθεράπευσε από τη μανία τις κόρες του Προίτου. Ο Προίτος ήταν υιός του μυθικού βασιλιά του Άργους Άβαντος. Τσακώθηκε όμως με τον αδελφό του Ακρέσιο για τη διαδοχή, γι’ αυτό έφυγε και πήγε στο παλάτι του βασιλιά της Λυκίας, Ιοβάτη, του οποίου την κόρη Σθενέβοια παντρεύτηκε. Στην συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα, τα βρήκε με τον αδελφό του και έγινε βασιλιάς της Τύρινθας.
Κάποτε ήλθε στο παλάτι ο Βελλερεφόντης και τον φιλοξένησε. Η βασίλισσα Σθενέβοια ερωτεύθηκε τον Βελλερεφόντη και προσπάθησε να συνάψει σχέση μαζί του, αυτός όμως ηρνήθη. Η Σθενέβοια τότε τον εσυκοφάντησε στον άνδρα της, ότι δήθεν προσπάθησε να συνάψει σχέση μαζί της παρά τη θέλησή της. Τότε ο Προίτος έστειλε τον Βελλερεφόντη στον πεθερό του Ιοβάτη, με ένα συνθηματικό μήνυμα να τον σκοτώσει.
Τα πράγματα όμως έγιναν διαφορετικά, ο Ιοβάτης εκτίμησε τον Βελλερεφόντη, του έδωσε για σύζυγο μια κόρη του και τον έκανε διάδοχο του θρόνου του.
Ο Προίτος και η ζωηρή Σθενέβοια είχαν τρεις κόρες την Λυσίππη, την Ιφινόη και την Ιφιάνασσα.
Οι κόρες αυτές παρουσίασαν μανία. Την μανία κατ’ άλλους τη έριξε η Ήρα, γιατί της περιγέλασαν το ξόανο και κατ’ άλλους ο Διόνυσος, γιατί δεν καλοδέχθηκαν τις τελετές του.
Ο Μελάμπους κατά τον Απολλόδωρο προσφέρεται να θεραπεύσει τις Προιτίδες, εάν ο Προίτος του έδινε το μισό του βασίλειο. Ο Προίτος αρνείται, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε. Οι Προιτίδες περιπλανιούνται στην Αργολίδα, στην Αρκαδία και γενικά σ’ όλη την Πελοπόννησο. Η μανία χτυπάει και άλλες γυναίκες του τόπου. Έτσι ο Προίτος δέχεται, αλλά τώρα ο Μελάμπους ζητάει τα δύο τρίτα του βασιλείου, ένα τρίτο για τον εαυτό του και ένα τρίτο για τον αδελφό του Βίαντα. Ο Προίτος δέχεται.
Τότε ο Μελάμπους παίρνει συνοδούς ωραίους νέους και αρχίζει να κυνηγάει τις τρεις αδελφές. Πάνω στο κυνήγημα η μία πέθανε, τις άλλες δύο όμως τις έπιασε ο μάντης.
Κατά τον Παυσανία, ο Μελάμπους βρήκες τις κόρες σε μια σπηλιά και εν συνεχεία τις πήρε και τις πήγε σ’ ένα ιερό της Άρτεμης της Ημερασίας, δηλαδή αυτής που μερώνει. Εκεί τις γιάτρεψε από τη μανία, τελώντας απόρρητες θυσίες και καθαρμούς.
Η τοποθεσία λέγεται Λουσοί (Λουτρά). Λίγο μακρύτερα υπάρχει μια πηγή από την οποία όποιος πιει νερό γιατρεύεται από τη λύσσα ή τη μανία. Γι’ αυτό και η πηγή λέγεται Άλυσσον.
Από την περιγραφή των δύο αυτών μύθων, βλέπουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις τα προβλήματα τα οποία παρουσίαζαν οι πρωταγωνιστές, δηλαδή ο Ίφικλος και οι Προιτίδες, είναι σεξουαλικού χαρακτήρα, επίσης και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει αίσιο τέλος, ο Ίφικλος συνευρίσκεται σεξουαλικά με την σύζυγό του και τεκνοποιεί και οι δύο Προιτίδες θεραπεύονται και παντρεύονται.
Με τις γνώσεις της σημερινής επιστήμης, ο Ίφικλος πάσχει από ψυχική σεξουαλική ανικανότητα, μια νεύρωση με φοβικά και υστερικά στοιχεία. Η αιτιολογία της νεύρωσης αυτής είναι διάφοροι ψυχοτραυματισμοί, οι οποίοι αρχίζουν από τη μικρή παιδική ηλικία.
Ο πρώτος ψυχοτραυματισμός στη μικρή παιδική ηλικία έρχεται από έναν πατέρα αυταρχικό, βίαιο, επιθετικό ή όπως χαρακτηρίζεται στην ψυχαναλυτική γλώσσα ευνουχιστικό, τότε αρχίζει να επηρεάζεται η ομαλή ψυχοσεξουαλική εξέλιξη το παιδιού.
Ο δεύτερος ψυχοτραυματισμός, με αιτία πάλι τον πατέρα, είναι όταν ο Ίφικλος τον βλέπει να ευνουχίζει τους τράγους. Αυτή η σκηνή αναβιώνει το άγχος και τη φοβία του πρώτου ψυχοτραυματισμού.
Ο τρίτος ψυχοτραυματισμός γίνεται με τον γάμο του Ίφικλου, ο οποίος προφανώς θα έγινε με πρωτοβουλία του πατέρα του Φύλακου, με την επιτακτική απαίτηση να καταστήσει αμέσως έγκυο τη γυναίκα του, για να εξασφαλισθεί και ο διάδοχος. Οι τρεις ψυχοτραυματισμοί είναι ικανοί για να καταστήσουν τον Ίφικλο ανίκανο για σεξουαλική πράξη.
Για τον Ίφικλο η σεξουαλική πράξη σημαίνει την επιβεβαίωση του ψυχολογικού ευνουχισμού του από τον πατέρα του.
Ο Μελάμπους όταν μελέτησε την περίπτωση, κατάλαβε σαν καλός γιατρός και ψυχαναλυτής τις αιτίες της πάθησης και ίσως να είπε ότι κάποιος γύπας του ψιθύρισε το μυστικό, αν και δεν είχε ανάγκη τον γύπα, γιατί ο ίδιος ο Ίφικλος μετά από συζήτηση θα του είχε αναφέρει με λεπτομέρειες όλες τις πληροφορίες που χρειαζόταν.
Πλησιάζει τον ασθενή του με αγάπη και ενδιαφέρον, του επαναφέρει στη μνήμη τη σκηνή κατά την οποία ο Φύλακος κόβει με το μαχαίρι τα γεννητικά όργανα των τράγων και έτσι την απομυθοποιεί και τη συζητάει με τον ασθενή του. Με αυτόν τον τρόπο του ελαττώνει το άγχος και τον φόβο. Και εν συνεχεία του δίνει το «μαγικό» φάρμακο. Τη σκουριά του μαχαιριού και το ξεραμένο αίμα των τράγων διαλυμένα σε νερό, του δίνει να πίνει για 10 ημέρες.
Με αυτόν τον τρόπο ο Ίφικλος καταπίνει, ενσωματώνει το αίμα του τράγου και παίρνει την σεξουαλική του δύναμη και συγχρόνως με τη σκουριά ενσωματώνει το μαχαίρι σαν σύμβολο του φαλλού. Τώρα πλέον ο Ίφικλος έχει ένα γεννητικό όργανο δυνατό σαν το σίδερο του μαχαιριού και μια σεξουαλική ορμή σαν του τράγου.
Με τις κόρες του Προίτου συνέβησαν ανάλογοι ψυχοτραυματισμοί, οι οποίοι καθόρισαν ένα ψυχολογικό υστερικό υπόστρωμα το οποίον με τις ανάλογες συνθήκες προκάλεσε στις Προιτίδες την εμφάνιση της μανίας.
Ο πρώτος ψυχοτραυματισμός έγινε στη μικρή παιδική ηλικία. Αιτία η όχι καλή σχέση των γονέων. Η ζωηρή σεξουαλικά Σθενέβοια είναι λογικό να παραμελεί τις κόρες της και το σύζυγό της. Η ομαλή ψυχοσεξουαλική εξέλιξη των κοριτσιών έχει προβλήματα τα οποία θα επηρεάσουν την μελλοντική συμπεριφορά τους απέναντι στο ανδρικό φύλο.
Ο δεύτερος ψυχοτραυματισμός γίνεται όταν η μητέρα προσπαθεί να κάνει σχέση με τον Βελλερεφόντη. Το ψυχολογικό κλίμα μέσα στην οικογένεια διευκολύνει τις ψυχολογικές συγκρούσεις.
Ο τρίτος ψυχοτραυματισμός έγινε όταν υπήρξε προσπάθεια να μυηθούν σε κάποιο Διονυσιακό θίασο. Είναι γνωστό ότι στους Διονυσιακούς θιάσους, οι γυναίκες που έπαιρναν μέρος στις διάφορες τελετές, συμμετείχαν και στα λεγόμενα Μαιναδικά όργια, σεξουαλικού χαρακτήρα. Η σεξουαλική απελευθέρωση από τα ταμπού, ήταν μέρος της λατρείας του Διονύσου.
Γυναίκες οι οποίες πιέζονταν να συμμετέχουν σε παρόμοιες τελετές, ενώ δεν ήσαν ψυχολογικά προετοιμασμένες, αντιδρούσαν με εμφάνιση ψυχικών παθολογικών φαινομένων, άλλοτε άλλης σοβαρότητας.
Αυτό συμβαίνει με τους γυναικείους υστερικούς χαρακτήρες. Αν π.χ. μια υστερική γυναίκα εμφανίζει έντονο αισθησιασμό, θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι εκφράζει γνήσια σεξουαλική προθυμία.
Το αντίθετο μάλιστα: στην προσπάθεια να επωφεληθεί κανείς από αυτή τη φαινομενική σεξουαλική διαθεσιμότητα, θα δει ότι σε περιπτώσεις βαριάς υστερίας, η έκφραση αυτή θα μετατραπεί στο αντίθετό της, ότι η σεξουαλικές εκδηλώσεις θα αντικατασταθούν από άγχος ή από κάποιας άλλης μορφής άμυνα, όπου περιλαμβάνεται και η εσπευσμένη φυγή και η περιπλάνηση.
Αυτήν ακριβώς την υστερική φυγή και περιπλάνηση παρουσίασαν και οι Προιτίδες.
Ο Μελάμποδας αντελήφθηκε το ψυχικό πρόβλημα, επειδή είχε μεγάλη πείρα από παρόμοια περιστατικά, καθότι και ο ίδιος κατά τον Ηρόδοτο ήταν μυημένος στις Διονυσιακές τελετές.
Γι’ αυτό όταν τις αντάμωσε ήταν παρέα με τους ωραίους νέους, οι οποίοι τραγουδούσαν και εχόρευαν, με σκοπό να ερεθίσει ερωτικά τις κόρες. Εν συνεχεία τις πλησίασε ευγενικά και τις πήγε στο ιερό της Άρτεμης.
Ως γνωστόν η παρθένα Άρτεμης ήταν εναντίον της σεξουαλικής πράξης. Αφού ηρέμησαν με διάφορους καθαρμούς, δηλαδή με κατάλληλη ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, εν συνεχεία τις πήγε θεραπευμένες στον πατέρα τους στην Τίρινθα, όπου έγιναν οι γάμοι του Μελάμποδα με την Ιφιάνασσα και του Βίαντα με την Λυσίππη.
Ένας τρόπος να καμφθεί η αντίσταση της υστερικής γυναίκες προς την σεξουαλική σχέση, είναι σε αρκετές περιπτώσεις ο γάμος. Με το μυστήριο του γάμου έρχονται σε επαφή στη φαντασίωσή τους, με την εξιδανικευμένη ανδρική φιγούρα, δηλαδή το πατρικό υποκατάστατο. Εν συνεχεία θα υποστούν από τον άνδρα τους τη σεξουαλική επαφή επειδή εξαναγκάζονται ένεκα του μυστηρίου του γάμου. Με τον καιρό υπάρχει πιθανότητα να αποκτήσουν ικανοποιητική σεξουαλική σχέση.
Βλέπουμε λοιπόν, από αυτά τα παραδείγματα ότι οι Έλληνες από την μυθική ακόμη εποχή, είχαν εισχωρήσει μέσα στα μυστικά της ψυχής και θεράπευαν τα πάθη της, με παρόμοιες μεθόδους με την ψυχανάλυση, τρεις χιλιάδες χρόνια πριν την ανακαλύψει ο Φρόιντ.
Ο Μελάμπους ήταν ο πρώτος θνητός, εις τον οποίον οι Θεοί εχάρισαν την ικανότητα να θεραπεύει τις ασθένειες και να προβλέπει τα μέλλοντα. Ήταν υιός του Αμυθάονα και γενάρχης του μαντικού γένους των Μελαμποδιδών, μεταξύ των οποίων υπήρξαν οι περιφημότεροι μάντεις της αρχαιότητας.
Από το αποδιδόμενο εις τον Ησίοδο ποίημα την Μελαμποδία, είναι γνωστή η πληροφορία ότι η μητέρα του Ειδομένη ή κατά τον Διόδωρο Αγλαΐα ή κατά Θεόκριτο Ροδόπη και κατά Διευχίδα Δορίππη, τον απώθεσε μόλις γεννήθηκε μέσα σ’ ένα δάσος, κατά τρόπον που τα πόδια του να είναι εκτεθειμένα στον ήλιο ακάλυπτα και έτσι απέκτησαν σκούρο χρώμα, το οποίον και διατηρήθηκε σ’ όλη του τη ζωή.
Από τον μέλανα πόδα πήρε το όνομά του Μελάμπους. Αργότερα απέκτησε το δώρο της μαντικής τέχνης, χάρις στην ευγνωμοσύνη κάποιων φιδιών, τα οποία ανάθρεψε αφού έκαψε τους νεκρούς γονείς τους.
Ενώ κάποτε ο Μελάμποδας κοιμόταν, τα φίδια του έγλυψαν τα αυτιά και τα κατέστησαν ικανά να ακούν και να καταλαβαίνουν την φωνή των μικρών και μεγάλων ζώων και από αυτή να μαθαίνουν αυτά τα οποία επρόκειτο να συμβούν στους ανθρώπους.
Ο Μελάμπους είχε ένα αδελφό τον Βίαντα. Τα δύο αδέλφια και ο θείος τους Νηλέας, ταξίδεψαν από τη Θεσσαλία στην Πύλο της Μεσσηνίας και εγκαταστάθηκαν στην εξοχή της περιοχής.
Με την μαντική και θεραπευτική ικανότητα του Μελάμποδα συνδέονται δύο μύθοι. Κατά τον πρώτο μύθο, ο Βίας εζήτησε να πάρει γυναίκα του την ωραία κόρη του θείου του Νηλέα την Πηρώ, αλλά ο Νηλέας του απάντησε ότι θα έδινε την κόρη του σε αυτόν που θα του έφερνε το περίφημο κοπάδι βοδιών του Φυλάκου, του βασιλιά της Φυλάκης στη Θεσσαλία. Ο Βίας τότε ανέθεσε στον αδελφό του να του φέρει αυτός τα βόδια του Φυλάκου, επειδή είχε τις ανάλογες ικανότητες. Ο Μελάμποδας δέχθηκε την πρόταση παρότι ήξερε λόγω της μαντικής του ικανότητας, ότι αυτό θα είχε δυσάρεστη περιπέτεια για τον ίδιο.
Στην προσπάθειά του να αρπάξει το κοπάδι, συνελήφθη και κλείστηκε στη φυλακή σ’ ένα παλιό σπίτι που το φύλαγε ένας φύλακας με τη δύστροπη σύζυγό του. Μέσα στη φυλακή έμεινε περίπου ένα χρόνο. Ένα βράδυ στον ύπνο του άκουσε τα σκουλήκια που έτρωγαν τα ξύλα της οροφής να λένε ότι την άλλη μέρα η σκεπή θα γκρεμιζόταν. Την επομένη αυτό το ανέφερε στον φύλακα και εζήτησε να μεταφερθεί σε άλλο κτίριο επειγόντως, πράγμα που έγινε.
Πράγματι, η σκεπή γκρεμίστηκε, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί κα η κακή σύζυγος του φύλακα. Ο φύλακας ανέφερε το γεγονός αυτό στον Φύλακο, ο οποίος εκάλεσε τον Μελάμποδα και του εζήτησε να θεραπεύσει την στειρότητα του υιού του Ίφικλου, ο οποίος δεν μπορούσε να καταστήσει έγκυο την σύζυγό του. Ο Μελάμπους υποσχέθηκε ότι μπορεί να θεραπεύσει τον Ίφικλο και να τον καταστήσει πατέρα, αλλά προς τούτο ζήτησε σαν αμοιβή το περίφημο κοπάδι των βοδιών.
Ο Φύλακος δέχθηκε και τότε ο Μελάμποδας εθυσίασε ένα ταύρο στο Δία, τον κομμάτιασε και κάλεσε τα πουλιά να έρθουν να τον φάνε. Από τις ομιλίες των πουλιών άκουσε ότι ένας γύπας ο οποίος δεν ήταν εκεί ήξερε το μυστικό της στειρότητας και της θεραπείας του Ίφικλου. Κάλεσε τον γύπα και έμαθε πως η στειρότητα οφειλόταν σε σεξουαλική ανικανότητα, η οποία προήλθε από ξαφνικό φόβο στην θέα ενός ματωμένου μαχαιριού με το οποίον ο πατέρας του ευνούχισε κάποιους τράγους. Ο Ίφικλος θα γιατρευόταν με φάρμακο που θα παρασκευαζόταν από τη σκουριά που είχε σχηματισθεί γύρω από το μαχαίρι, το οποίον βρισκόταν καρφωμένο σε ένα δένδρο. Ο Μελάμπους βρήκε το μαχαίρι, έξυσε τη σκουριά, την ανακάτεψε με νερό και έδινε αυτό το παρασκεύασμα επί 10 ημέρες.
Το φάρμακο είχε επιτυχία και ο Ίφικλος θεραπεύτηκε από την ανικανότητα και την στειρότητά του. Ο Μελάμπους πήρε σαν αμοιβή το κοπάδι με τα βόδια, τα πήγε στον Νηλέα και ο Βίας παντρεύτηκε την όμορφη Πηρώ.
Κατά τον δεύτερο μύθο, ο Μελάμπους εθεράπευσε από τη μανία τις κόρες του Προίτου. Ο Προίτος ήταν υιός του μυθικού βασιλιά του Άργους Άβαντος. Τσακώθηκε όμως με τον αδελφό του Ακρέσιο για τη διαδοχή, γι’ αυτό έφυγε και πήγε στο παλάτι του βασιλιά της Λυκίας, Ιοβάτη, του οποίου την κόρη Σθενέβοια παντρεύτηκε. Στην συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα, τα βρήκε με τον αδελφό του και έγινε βασιλιάς της Τύρινθας.
Κάποτε ήλθε στο παλάτι ο Βελλερεφόντης και τον φιλοξένησε. Η βασίλισσα Σθενέβοια ερωτεύθηκε τον Βελλερεφόντη και προσπάθησε να συνάψει σχέση μαζί του, αυτός όμως ηρνήθη. Η Σθενέβοια τότε τον εσυκοφάντησε στον άνδρα της, ότι δήθεν προσπάθησε να συνάψει σχέση μαζί της παρά τη θέλησή της. Τότε ο Προίτος έστειλε τον Βελλερεφόντη στον πεθερό του Ιοβάτη, με ένα συνθηματικό μήνυμα να τον σκοτώσει.
Τα πράγματα όμως έγιναν διαφορετικά, ο Ιοβάτης εκτίμησε τον Βελλερεφόντη, του έδωσε για σύζυγο μια κόρη του και τον έκανε διάδοχο του θρόνου του.
Ο Προίτος και η ζωηρή Σθενέβοια είχαν τρεις κόρες την Λυσίππη, την Ιφινόη και την Ιφιάνασσα.
Οι κόρες αυτές παρουσίασαν μανία. Την μανία κατ’ άλλους τη έριξε η Ήρα, γιατί της περιγέλασαν το ξόανο και κατ’ άλλους ο Διόνυσος, γιατί δεν καλοδέχθηκαν τις τελετές του.
Ο Μελάμπους κατά τον Απολλόδωρο προσφέρεται να θεραπεύσει τις Προιτίδες, εάν ο Προίτος του έδινε το μισό του βασίλειο. Ο Προίτος αρνείται, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε. Οι Προιτίδες περιπλανιούνται στην Αργολίδα, στην Αρκαδία και γενικά σ’ όλη την Πελοπόννησο. Η μανία χτυπάει και άλλες γυναίκες του τόπου. Έτσι ο Προίτος δέχεται, αλλά τώρα ο Μελάμπους ζητάει τα δύο τρίτα του βασιλείου, ένα τρίτο για τον εαυτό του και ένα τρίτο για τον αδελφό του Βίαντα. Ο Προίτος δέχεται.
Τότε ο Μελάμπους παίρνει συνοδούς ωραίους νέους και αρχίζει να κυνηγάει τις τρεις αδελφές. Πάνω στο κυνήγημα η μία πέθανε, τις άλλες δύο όμως τις έπιασε ο μάντης.
Κατά τον Παυσανία, ο Μελάμπους βρήκες τις κόρες σε μια σπηλιά και εν συνεχεία τις πήρε και τις πήγε σ’ ένα ιερό της Άρτεμης της Ημερασίας, δηλαδή αυτής που μερώνει. Εκεί τις γιάτρεψε από τη μανία, τελώντας απόρρητες θυσίες και καθαρμούς.
Η τοποθεσία λέγεται Λουσοί (Λουτρά). Λίγο μακρύτερα υπάρχει μια πηγή από την οποία όποιος πιει νερό γιατρεύεται από τη λύσσα ή τη μανία. Γι’ αυτό και η πηγή λέγεται Άλυσσον.
Από την περιγραφή των δύο αυτών μύθων, βλέπουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις τα προβλήματα τα οποία παρουσίαζαν οι πρωταγωνιστές, δηλαδή ο Ίφικλος και οι Προιτίδες, είναι σεξουαλικού χαρακτήρα, επίσης και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει αίσιο τέλος, ο Ίφικλος συνευρίσκεται σεξουαλικά με την σύζυγό του και τεκνοποιεί και οι δύο Προιτίδες θεραπεύονται και παντρεύονται.
Με τις γνώσεις της σημερινής επιστήμης, ο Ίφικλος πάσχει από ψυχική σεξουαλική ανικανότητα, μια νεύρωση με φοβικά και υστερικά στοιχεία. Η αιτιολογία της νεύρωσης αυτής είναι διάφοροι ψυχοτραυματισμοί, οι οποίοι αρχίζουν από τη μικρή παιδική ηλικία.
Ο πρώτος ψυχοτραυματισμός στη μικρή παιδική ηλικία έρχεται από έναν πατέρα αυταρχικό, βίαιο, επιθετικό ή όπως χαρακτηρίζεται στην ψυχαναλυτική γλώσσα ευνουχιστικό, τότε αρχίζει να επηρεάζεται η ομαλή ψυχοσεξουαλική εξέλιξη το παιδιού.
Ο δεύτερος ψυχοτραυματισμός, με αιτία πάλι τον πατέρα, είναι όταν ο Ίφικλος τον βλέπει να ευνουχίζει τους τράγους. Αυτή η σκηνή αναβιώνει το άγχος και τη φοβία του πρώτου ψυχοτραυματισμού.
Ο τρίτος ψυχοτραυματισμός γίνεται με τον γάμο του Ίφικλου, ο οποίος προφανώς θα έγινε με πρωτοβουλία του πατέρα του Φύλακου, με την επιτακτική απαίτηση να καταστήσει αμέσως έγκυο τη γυναίκα του, για να εξασφαλισθεί και ο διάδοχος. Οι τρεις ψυχοτραυματισμοί είναι ικανοί για να καταστήσουν τον Ίφικλο ανίκανο για σεξουαλική πράξη.
Για τον Ίφικλο η σεξουαλική πράξη σημαίνει την επιβεβαίωση του ψυχολογικού ευνουχισμού του από τον πατέρα του.
Ο Μελάμπους όταν μελέτησε την περίπτωση, κατάλαβε σαν καλός γιατρός και ψυχαναλυτής τις αιτίες της πάθησης και ίσως να είπε ότι κάποιος γύπας του ψιθύρισε το μυστικό, αν και δεν είχε ανάγκη τον γύπα, γιατί ο ίδιος ο Ίφικλος μετά από συζήτηση θα του είχε αναφέρει με λεπτομέρειες όλες τις πληροφορίες που χρειαζόταν.
Πλησιάζει τον ασθενή του με αγάπη και ενδιαφέρον, του επαναφέρει στη μνήμη τη σκηνή κατά την οποία ο Φύλακος κόβει με το μαχαίρι τα γεννητικά όργανα των τράγων και έτσι την απομυθοποιεί και τη συζητάει με τον ασθενή του. Με αυτόν τον τρόπο του ελαττώνει το άγχος και τον φόβο. Και εν συνεχεία του δίνει το «μαγικό» φάρμακο. Τη σκουριά του μαχαιριού και το ξεραμένο αίμα των τράγων διαλυμένα σε νερό, του δίνει να πίνει για 10 ημέρες.
Με αυτόν τον τρόπο ο Ίφικλος καταπίνει, ενσωματώνει το αίμα του τράγου και παίρνει την σεξουαλική του δύναμη και συγχρόνως με τη σκουριά ενσωματώνει το μαχαίρι σαν σύμβολο του φαλλού. Τώρα πλέον ο Ίφικλος έχει ένα γεννητικό όργανο δυνατό σαν το σίδερο του μαχαιριού και μια σεξουαλική ορμή σαν του τράγου.
Με τις κόρες του Προίτου συνέβησαν ανάλογοι ψυχοτραυματισμοί, οι οποίοι καθόρισαν ένα ψυχολογικό υστερικό υπόστρωμα το οποίον με τις ανάλογες συνθήκες προκάλεσε στις Προιτίδες την εμφάνιση της μανίας.
Ο πρώτος ψυχοτραυματισμός έγινε στη μικρή παιδική ηλικία. Αιτία η όχι καλή σχέση των γονέων. Η ζωηρή σεξουαλικά Σθενέβοια είναι λογικό να παραμελεί τις κόρες της και το σύζυγό της. Η ομαλή ψυχοσεξουαλική εξέλιξη των κοριτσιών έχει προβλήματα τα οποία θα επηρεάσουν την μελλοντική συμπεριφορά τους απέναντι στο ανδρικό φύλο.
Ο δεύτερος ψυχοτραυματισμός γίνεται όταν η μητέρα προσπαθεί να κάνει σχέση με τον Βελλερεφόντη. Το ψυχολογικό κλίμα μέσα στην οικογένεια διευκολύνει τις ψυχολογικές συγκρούσεις.
Ο τρίτος ψυχοτραυματισμός έγινε όταν υπήρξε προσπάθεια να μυηθούν σε κάποιο Διονυσιακό θίασο. Είναι γνωστό ότι στους Διονυσιακούς θιάσους, οι γυναίκες που έπαιρναν μέρος στις διάφορες τελετές, συμμετείχαν και στα λεγόμενα Μαιναδικά όργια, σεξουαλικού χαρακτήρα. Η σεξουαλική απελευθέρωση από τα ταμπού, ήταν μέρος της λατρείας του Διονύσου.
Γυναίκες οι οποίες πιέζονταν να συμμετέχουν σε παρόμοιες τελετές, ενώ δεν ήσαν ψυχολογικά προετοιμασμένες, αντιδρούσαν με εμφάνιση ψυχικών παθολογικών φαινομένων, άλλοτε άλλης σοβαρότητας.
Αυτό συμβαίνει με τους γυναικείους υστερικούς χαρακτήρες. Αν π.χ. μια υστερική γυναίκα εμφανίζει έντονο αισθησιασμό, θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι εκφράζει γνήσια σεξουαλική προθυμία.
Το αντίθετο μάλιστα: στην προσπάθεια να επωφεληθεί κανείς από αυτή τη φαινομενική σεξουαλική διαθεσιμότητα, θα δει ότι σε περιπτώσεις βαριάς υστερίας, η έκφραση αυτή θα μετατραπεί στο αντίθετό της, ότι η σεξουαλικές εκδηλώσεις θα αντικατασταθούν από άγχος ή από κάποιας άλλης μορφής άμυνα, όπου περιλαμβάνεται και η εσπευσμένη φυγή και η περιπλάνηση.
Αυτήν ακριβώς την υστερική φυγή και περιπλάνηση παρουσίασαν και οι Προιτίδες.
Ο Μελάμποδας αντελήφθηκε το ψυχικό πρόβλημα, επειδή είχε μεγάλη πείρα από παρόμοια περιστατικά, καθότι και ο ίδιος κατά τον Ηρόδοτο ήταν μυημένος στις Διονυσιακές τελετές.
Γι’ αυτό όταν τις αντάμωσε ήταν παρέα με τους ωραίους νέους, οι οποίοι τραγουδούσαν και εχόρευαν, με σκοπό να ερεθίσει ερωτικά τις κόρες. Εν συνεχεία τις πλησίασε ευγενικά και τις πήγε στο ιερό της Άρτεμης.
Ως γνωστόν η παρθένα Άρτεμης ήταν εναντίον της σεξουαλικής πράξης. Αφού ηρέμησαν με διάφορους καθαρμούς, δηλαδή με κατάλληλη ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, εν συνεχεία τις πήγε θεραπευμένες στον πατέρα τους στην Τίρινθα, όπου έγιναν οι γάμοι του Μελάμποδα με την Ιφιάνασσα και του Βίαντα με την Λυσίππη.
Ένας τρόπος να καμφθεί η αντίσταση της υστερικής γυναίκες προς την σεξουαλική σχέση, είναι σε αρκετές περιπτώσεις ο γάμος. Με το μυστήριο του γάμου έρχονται σε επαφή στη φαντασίωσή τους, με την εξιδανικευμένη ανδρική φιγούρα, δηλαδή το πατρικό υποκατάστατο. Εν συνεχεία θα υποστούν από τον άνδρα τους τη σεξουαλική επαφή επειδή εξαναγκάζονται ένεκα του μυστηρίου του γάμου. Με τον καιρό υπάρχει πιθανότητα να αποκτήσουν ικανοποιητική σεξουαλική σχέση.
Βλέπουμε λοιπόν, από αυτά τα παραδείγματα ότι οι Έλληνες από την μυθική ακόμη εποχή, είχαν εισχωρήσει μέσα στα μυστικά της ψυχής και θεράπευαν τα πάθη της, με παρόμοιες μεθόδους με την ψυχανάλυση, τρεις χιλιάδες χρόνια πριν την ανακαλύψει ο Φρόιντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου